Je hebt mensen die zijn ‘Verhalenverteller’ van beroep. Tegenwoordig ook wel hip Storytellers genoemd.
Deze ‘verhalenverteller’ bestaan als eeuwen. Zo had je in de Middeleeuwen de troubadours en minstrelen. Ik denk dat Dick de troubadour van OVVO is.

(Meteen een disclaimer: de mensen die google hebben geraadpleegd lezen dat een troubadour zingt, muziek speelt én vertelt. Maar onze Dick is een troubadour light. Oftewel laten we het zingen en muziekspelen vooral NIET aan hem overlaten. Het enige muzikale bij Dick is het snurken dat hij doet. Zo ook bij het OVVO-kamp)

Rob en ik hebben met Dick afgesproken in zijn clubhuis, de kantine van OVVO.
Nadat we eerst even het wel en wee over OVVO, pensioen, opa-schap en Maarssen hebben besproken, duiken we de diepte in. Rob stelt meteen een inhoudelijke vraag: ‘Dick, hoe ben je eigenlijk bij OVVO gekomen?’

Dick zijn ogen gaan stralen. 

‘Ik ben naar OVVO gegaan, vanwege de vrouw van mijn leven, Wilma. Zij zat op korfbal samen met haar zussen Coby en Gerda en broer Cees. Tsja, toen ben ik hier ook maar naartoe gegaan.
Maar ik heb (bijna) nooit de korfbalvelden gezien. Ik was eigenlijk altijd bezig in de kantine.
Ik begon bij OVVO samen met Martje van Willigen, Irma Cappon en Hilda van den Akker. In die tijd waren Jan Meester en Jan Noordermeer nog de materiaalmannen. 
Dat waren gouden tijden. Op de Stationsweg in onze oude, maar o zo gezellige kantine. Wat heb ik daar gelachen en veel meegemaakt.
Ze hebben we daar heel veel feesten gedraaid. Voor de hele familie Otten (noot redactie: deze familie is erg groot), maar ook bruiloftsfeesten. Bijvoorbeeld het bruiloftsfeest van Henk & Ria Schuurman. 
Wat een tijd was dat’, zo gaat Dick verder.

We hadden in de kantine een kleine keuken. Hier stonden gewoon van die kleine frituurpannen, die je thuis ook hebt. Als we dan aan het bakken waren, stond deze keuken regelmatig blauw. Martje deed dan het keukenraam open en riep: ‘Wie maakt me los, loempia’s’. Dan kregen de spelers via het keukenraam hun bestelling.

Maar we verkochten van alles. Zo waren er nog losse snoepjes van €0,05 en €0,10 cent. Kinderen stonden dan uren te denken welk snoepje zij wilden. 
Aan het einde van zo’n kantine-dag hadden we aardig wat omzet. Al het geld deden we dan in een portemonnee en deze ging door de brievenbus bij Hilda.

Ook wilden we in die tijd heel hip en modern gaan doen. Dick kan bij dit verhaal zijn lachen bijna niet inhouden. OVVO ging een computertap kopen. Ja, echt waar! We hadden jaren geleden in onze oude OVVO-kantine een computertap staan. Deze tap was geprogrammeerd, dat als je de hendel naar beneden deed, je altijd dezelfde hoeveelheid bier in een glas kreeg. We hadden toen ook tap-avonden. Niet om bier te drinken. Nee, om te leren tappen. Je snapt het al, zegt Dick. Dan nog mislukte bij sommige mensen het biertje. Bier tappen is en blijft namelijk een handigheid. Zelf deze computertap was hierbij niet de eureka aankoop.

Over tappen gesproken, zegt Dick. Ik realiseer me dat ik één keertje wél op het korfbalveld heb gestaan. Ik stond toen namelijk op het gravelveld tijdens het familiekorfbal.  Nee, begrijp me niet verkeerd. Ik ging niet korfballen. Ik had daar een mobiele tap neergezet. Midden op het OVVO-veld. Maar toen ging het heel hard regenen en stormen. Dat heb ik weer, zei hij. Sta ik een keertje op het veld, word ik eraf geblazen. Ik heb toen maar samen met Henk Schuurman een heerlijk biertje op het gravelveld gedronken.

Ja, toen hadden we nog familiekorfbal en het Hemelvaarttoernooi. Dit werd toen georganiseerd door de familie Veen. Jaap Veen was begonnen met allemaal teams uit te nodigen. Voor deze teams zocht hij dan gastgezinnen. Hoe leuk was dat! Dan had je opeens een heel team bij je in huis. Sommige spelers hadden geen gastgezin. Zij zetten vervolgens hun tentjes neer op het veld. Na het korfbal was er ’s avonds een groot feest en de volgende dag een ontbijt op het veld. Na dit ontbijt liepen Jan & Jan over het veld. Zij vonden van alles. Bierflesjes, maar ook enkele onderbroekjes en andere spullen. Ik denk, zegt Dick lachend, dat die onderbroekjes uit de sporttassen zijn gevallen. Eigenlijk jammer dat dit toernooi niet meer wordt georganiseerd, is de conclusie van ons. (Noot redactie: Jaap Veen, heb je het draaiboek nog liggen. Misschien wil iemand anders het gaan organiseren?)

Ik geef Rob snel een por, voor de volgende vraag.
Rob: ‘Dick wat heb je nog meer gedaan bij OVVO?’ 
Dick: ‘Ik ben zo’n 30 jaar!!! mee gegaan op kamp. Rob en ik gaan meteen rechtop zitten. Serieus, 30 jaar? vraag Rob.
Ja, zegt Dick. Ik ben jaren geleden samen met Laurens van Leeuwen, Mirjam en José Veen en nog iemand waarvan ik de naam even niet meer weet, begonnen met het OVVO-kamp.
Er waren bij OVVO namelijk wel seniorenkampen, maar geen jeugdkamp. Laurens, Mirjam, José en ik vonden dat er ook een jeugdkamp moest komen.
Zogezegd, zo gedaan. Maar, zo vertelt Dick, die kampen waren heel anders dan de huidige kampen.
Je had bijvoorbeeld nog geen mobiele telefoon.

Zo hadden we toen een paar teams gedropt. Ik zit in het kamphuis te wachten, totdat de telefoon gaat. José Veen belt op vanuit een telefooncel. ‘Dick ik ben verdwaald’, zegt zij.
Dus ik vraag: Heb je een aanknopingspunt?
Ja, zegt José, Ik zie camping de Paalberg.
Goed, zeg ik, als je voor camping de Paalberg staat, ga je naar links door de hoofdstraat dan rechtsaf en dan kom je bij het kamphuis.
Dick: dus ik wachten en wachten, maar geen José met groepje. Dus ik ga rijden met de auto en zie na lange tijd José met het groepje helemaal de verkeerde kant oplopen.
Wat blijkt: José weet niet het verschil tussen links en rechts. Zonder google-maps, had je vroeger echt een probleem.

Ook hadden we een keer een kamphuis bij een boerderij met koeien. Een koe was aan het bevallen en Jeroen Scholaard en ik zagen het kalfje maar het ging niet goed met dit kalfje.
De boer was niet in de buurt, dus Jeroen spong over het hek (dit kon hij toen nog heel soepel) en hij heeft dit kalfje gered. Jeroen heeft geloof ik het kalfje mond-op-mondbeademing gegeven.
De volgende dag kwam de boer heel blij naar Jeroen en Dick toe gelopen. De boer liet een soort koeien-geboorte-acte zien. Hierop stond de naam van het kalfje.
De boer heeft het kalfje ‘Jeroen’ genoemd. 
Later heeft Jeroen nog het bewijs van overlijden ontvangen. Het kalfje, ondertussen een koe geworden, is geslacht.

Ja, 30 jaar mee op kamp geweest, tot een paar jaar geleden. Ik werd toen ernstig ziek, maar gelukkig, zo gaat Dick meteen verder is dat achter de rug. Dit is positief afgesloten.
Nu twee jaar geleden ben ik weer gewoon meegegaan op kamp. Dick zegt: ‘Johan liep namelijk de hele tijd te zeuren aan mijn hoofd dat ik mee moest gaan’. 
Toen dacht ik: waarom ook niet. Het is zo leuk. Ik ben weer meegegaan en ook dit jaar was ik er weer bij.

Dick ziet ons naar hem kijken, dit lijkt voor hem het signaal om verder te gaan.
Verder heb ik voor OVVO regelmatig samen met John Smit de BINGO gedraaid. 
Marianne Menkveld, José in den Mauer, Coby en Wilma Otten gingen dan overal in het dorp cadeautjes bietsen bij de winkels in het dorp. 
(Noot redactie: laten we snel weer een BINGO organiseren!)

Verder was ik altijd de schminker voor het Sinterklaasfeest van OVVO. 
Jaap Gaasbeek is hierbij een aantal keren de (inval) Sinterklaas geweest, met zijn mooie zilveren schoenen. Dat was nog eens een mooie Sint.

Ik moet ook mijn artistiek hoogtepunt, het OVVO-toneel nog even noemen. Met o.a. Femke van Hemert, Mirjam Veen en vele anderen. 
Ik heb toen het hele toneelstuk geïmproviseerd. Ik wist mijn tekst niet meer, we hadden wel een souffleur, maar deze verstond ik niet.

En nu, er valt even een stilte, zit ik weer in de OVVO-kantinecommissie met een supergroep.
Paul, Jeroen, Barry, Sam, Pauline, Pim, Jaap en ik.  Dit loopt als een geoliede machine, waarbij we de laatste tijd ook heel veel steun krijgen van veel enthousiaste ouders.

‘Dick’, vraag ik, ‘kunnen we hier even een punt zetten?’
Dick kijkt ons aan en zegt: ‘natuurlijk, maar ik heb nog maar 10% vertelt’. 
Rob: ‘dit is voor nu even genoeg. Laten we onze lezers de tijd geven om eerst dit verhaal te verwerken.’

Dick heel erg bedankt voor je mooie verhalen en alles wat je voor OVVO doet en blijft doen.
Rob bedankt voor de (emotionele)ondersteuning tijdens dit gesprek.

Lezers bedankt. Fijn dat jullie het verhaal helemaal hebben uitgelezen.

Groet Jacqueline