Het zal niemand zijn ontgaan, we zijn gestart in het nieuwe jaar 2020. Vandaag het min of meer officiële begin van de doorstart van de competitie (is dit eigenlijk een goede zin?). Ik weet niet hoe het u is vergaan, maar ik vond het heerlijk even geen korfbal, werk en andere verplichtingen. Heerlijk tijd voor elkaar, familie en vrienden. Het nieuwe jaar staat altijd bol van goede voornemens. Meer sporten, minder stressen en ergeren, niet (dry) drinken ed. Ik hoorde zelfs dat Jan-willem zich heeft voorgenomen niet meer op de ramen te bonken. Tegelijkertijd vliegen de onderzoeken, rondom deze voornemens mij ook om de oren. Zo is volgens een onderzoek van de York University, ‘dry januari’ niet goed, omdat de 31 dagen van onthouding dan werken als een soort psychologische ’toestemming’ om na afloop weer net zo veel te drinken als eerst. Ook zeggen ze, start je het nieuwe jaar op deze manier meteen met een negatieve mindset, terwijl je eigenlijk vol nieuwe energie, hoop en plannen voor de toekomst 2020 in zou moeten gaan. Doe er je voordeel mee zou ik zo zeggen.
In de OVVO hal word ik eerst welkom gehete door een uitgerust 6e team achter de bar. Vinken 3 kon geen team op de been krijgen, waardoor hun wedstrijd niet door ging (ik weet niet of dit iets te maken heeft met de geruchten dat dit team op ‘trainingsweekend’ naar de Ardennen gaat). Bo, Youri en Thijs staan iig fris en fruitig achter de bar. Iets anders gebeurt er op datzelfde moment in de zaal. A1 moet tegen Tempo A1. Binnen een ‘poep en een scheet’ staan zij (dik) achter tegen Tempo en is en was dit al snel een bekeken wedstrijd. Na de wedstrijd ging Thijs Manten met de bezem door de hal en dit is wat er voor mij heeft plaatsgevonden. Tempo A1 heeft de vloer aangeveegd met onze A1. Tempo was een maatje te groot.
Ik ga even naar huis om naar de volleybal dames te kijken. Ik dacht ‘kat in het bakkie’, maar tot mijn ontsteltenis verliezen zij van Duitsland. Na deze wedstrijd hoorde ik iemand zeggen: “er was vandaag geen leider in het team, geen vertrouwen, geen vechtlust”. Toen ik voor het 2e weer terugkwam in de OVVOhal, begrijp ik van Jarne dat ik een mooi spektakel bij de C1 heb gemist. De C1 heeft in de laatste minuut, gewonnen met 11-10, waarbij volgens Jarne alle emoties in de wedstrijd de revue hebben gepasseerd. Vechtlust, euforie, huilen, groot verdriet, maar je ook weer oppakken en denken “ik ga het nog proberen” en dan, zo vertelt Jarne stralend: “het is gelukt, we hebben gewonnen!”. Met dit mooie verhaal in mijn achterhoofd ga ik kijken naar het 2e team.
Voor mij is het altijd weer even nadenken wie er allemaal in het 2e team zitten. In mijn beleving wisselt dit nogal eens tussen het 1ste en 2e, maar ik word altijd extra enthousiast als ik Roy in het team zie staan. Misschien wel de Heintje Davids van het korfbal, maar wat ben ik blij dat hij steeds weer terugkomt. Zijn mooie acties, doelpunten en samenspel, oa met Marnick moet blijven. De grote tegenslag voor OVVO 2 is het moment dat Jelle op de grond ligt te kermen van de pijn. Ricardo, Jip en Kiki staan bij het raam en zeggen in koor: “oh, nee, volgende week Groen Geel, dan hebben we Jelle nodig!”. Kirsten strompelt (ondanks dat zij zelf ook gehavend is, zij heeft nl haar enkelbanden ingescheurd) naar hem toe. Het ziet er niet goed uit, Jelle moet de wedstrijd verlaten. Uiteindelijk is de einstand 19-19, maar hier had zeker meer ingezeten. Nikky weet nl als geen ander dat de doorloopballen erin moeten en Chantal had graag nog een doelpuntje willen scoren.
Ondertussen zie ik dat de jurytafel blijft zitten. Ik denk overigens dat dit vandaag de alle grootste toppers zijn. Bij de A1, gouden duo Jaap en Monique en Joeke. Bij het 2e en 1ste , Albert en Robert, Dani, Cindy, Pim, Martin, Ingmar en Jarno voor de statistieken. Dit alles onder toeziend oog van Laurens die samen met zijn twee assistentes, alles op video vastlegt. Top dat jullie dit doen!!!!!!
Het 1ste team gaat warmlopen. Remco Ontijt (interim coach) heeft zijn nieuwe witte gympen aangetrokken, heel veel pupillen van de week staan al helemaal strak. Zij krijgen nog de laatste aanwijzingen van Angela. De kinderen van Bep lopen naar TZ, om samen met Rianne (oud OVVO speler) op te lopen, de rest van kids gaan hand in hand met een echte selectiespeler oplopen. Stan Bos zie ik de hal binnenkomen, nu hoef ik dus wat minder te schrijven. Kortom ik ben er klaar voor.
De wedstrijd verloopt als een pupillenwedstrijd. Veel plaats fouten en zeer stroef. Na 20 minuten staat het 6-4, de ruststand is 10-8. Tijdens de wedstrijd is er alle tijd om te praten over Trump, raketaanvallen en de bosbranden in Australië. De tweede helft verloopt anders, TZ wordt gretiger. De nummer 13 (is ook niet voor niets een ongeluksgetal) van TZ neemt wat mij betreft zijn hele team op sleeptouw. Hij scoort en pikt balletjes in de verdediging. De slimmigheid ontbreekt soms bij ons, om even een schijnpasse te gooien en dan naar de korf te trekken. Tegelijkertijd weet ik als geen ander, hoe makkelijk het is om dit alles op te schrijven. Zoiets als beste stuurlui aan wal en achteraf is het makkelijk praten.
Met nog 1 minuut op de klok en een achterstand van 20-21 neemt Remco een time-out. Er wordt een plan bedacht. Ik denk even aan de woorden van Jarne, “niet huilen, maar terug knokken”. Het plan werkt, Michelle scoort de ‘verzaakbal’! We staan gelijk 21-21, maar terwijl ik het nog aan het vieren ben, wordt de bal naar de TZ aanval gegooid. Er volgt een schot en …….. ja dit doelpunt zit. OVVO verliest met 21-22.
Teleurstelling alom, spelers en publiek druipen af. Maar dan in de kantine hebben we gelukkig nog onze ‘jokers’. Zoals Bassie altijd zegt: “wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen”. Onze Dick is net weg, Danielle, Laurianne en Paul staan eerst achter de bar, afgelost door Desiree en Jeroen en natuurlijk onze Pim. Pim die na een aantal heerlijke nummers maakt dat de hele kantine aan het swingen en genieten is. Ik ga naar huis als er nog een grote groep aanwezig is, een mix van TZ spelers/ publiek en (oud) OVVO spelers. Ik ben alweer vergeten dat we hebben verloren, het lijkt bijzaak.
Ik denk terug aan mijn goede voornemens, minder stressen en ergeren, meer genieten. Dit is me gelukt én ik heb ook niemand op de ramen horen bonken#goedbezig.
Groet Jacqueline