Tring tring (ik heb nog een ouderwetse ringtoon), mijn telefoon gaat over en ik neem hem op.
Hoi Rob, hoe gaat het?
Ja, ik ben het met je eens. Het verhaal over de Jantjes wordt gewaardeerd.
Wat zeg je? We gaan nog iemand interviewen.
Oké, maar wie dan?
Ja, jij kent allemaal beroemde mensen, ik niet.
Jij kent mensen die in de Korfbal League hebben gespeeld én in de Oranje selectie.
Huh, wat zeg je? Ken ik ook mensen die in de Korfbal League spelen én in Oranje.
Oooooo ja, klopt. Dat zijn Marjolein Kroon en Anouk Haars. Die ken ik ook.
Oké, dat is een goed plan.
We vragen Anouk voor een interview.”

 

Zo gezegd, zo gedaan, nog geen week later zitten Rob, Anouk en ik aan tafel.
Ik zit te schrijven en probeer alles te onthouden, maar Anouk en Rob gaan snel.
Ze gaan heel snel en van ‘hot naar haars’.

 

Het ene moment vertelt Anouk trots dat zij op de bank zit bij Maarten van Woertkom.
“Ik zat nog in de B1, maar ik mocht al reserve staan bij het 1ste. Ik was namelijk al heel lang en dit was handig”, aldus Anouk.

 

Het volgende moment hebben we het over de wedstrijd tegen DOS 46. “De hele hal puilde uit. Ik moest gaan warmlopen. Zeer snel moest ik er voor Diewertje in. We gingen tegen het dak aan rammen. Ik weet nog dat mijn handen helemaal rood waren. Michelle en Susila lagen op de grond. Ze hadden kramp. Ik werd niet ingezet, maar dit was echt spannend.”

 

“Maar dan de hoofdklasse finale. DOS – OVVO. Dit was een wedstrijd en een spanning. Het was super gaaf, met Jeffrey en Martijn”, zo vertelt Anouk. “Wat ik vooral heb onthouden is dat we op de terugweg allemaal met onze blote billen tegen de ruit van het busje, heel vaak over de rotonde hebben gereden.”
Terwijl ik dit opschrijf, ga ik dit beeld, net als Bassie (je weet wel van Adriaan) aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. Wat een feest moet dat zijn geweest.

 

Terwijl ik met een glimlach op mijn gezicht nog zit na te genieten, gaan Anouk en Rob alweer verder.
“Jennifer Tromp en Ruben Bode waren mijn eerste echte trainers van het 1ste. Ik heb ook heel veel van hen geleerd en vooral veel vertrouwen van hen gekregen. Ik zat in een super team, met Gert, Martijn, Tim, Henk, Susila, Reyni, Michelle en Rosanne.
“Ik weet nog dat we tegen KCC moesten spelen”, zo gaat Anouk verder, “Er vloog zelfs een vliegtuig boven de sporthal met ‘hup KCC’ erop. Dit gaf ons juist nog meer power. We moeten deze wedstrijd winnen. Het ging steeds om Gert en ‘zijn heer’. Zij waren om en om aan het scoren. Toen mistte de heer van Gert een vrije doorloopbal en….. wij hebben gewonnen!”

 

Maar Anouk, even een stapje terug, wie waren in de jeugd jouw teamgenoten.
“Mijn trainers in de B1 waren Jesper Oele en Stijn v.d. Vecht. Ik zat in het team met Jesse, Jette, Taco, Cody, Monique en Beau. Dit was echt een super leuk team.”

 

En wat is je nog meer bijgebleven uit je jeugd?
“Ik zat in de F1 bij Jan Visser en José Veen. Ik weet nog dat Jan mij altijd ging uitdagen, hoe ver ik kon gooien. We stonden dan samen heel ver uit elkaar, heel hard naar elkaar te gooien. Ik vond dat echt heel erg leuk.”

 

Wat deed/ doe je buiten korfbal om?
Anouk kijkt mij verbaasd aan, Buiten korfbal, is er dan ook nog een leven buiten korfbal?
“Thuis hebben we een korfbalpaal in de voortuin staan. Na schooltijd gingen mijn broer Wouter en ik, altijd wedstrijdje doen tegen Marnick en zijn broer Ruben. Bij deze korf moest je gelijk raak schieten, als de bal op de grond kwam, sprong hij door de stenen namelijk alle kanten op.”
(Ik ben hier vergeten te vragen wie het meest heeft gewonnen.)

 

Toen ging Anouk namens OVVO naar RTC Noord West. Anouk kwam al snel in jong-oranje namens OVVO. Naomi Zuidweg (zij speelde toen ook nog bij OVVO) was haar clubmaatje.
Na de degradatie van OVVO, is Anouk naar KZ gegaan. Hier speelt Anouk nu nog steeds.

 

Zij traint elke week 4x.
Maandag; thuis kracht training en zwemmen.
Dinsdag: 17-18 uur: trainen.
18-19 uur: eten met de selectie
19-20 uur: nabespreking, analyse en video bekijken (van wedstrijden)
20-21 uur: trainen
Woensdag: zelf trainen in Papendal met het Nederlandse team
Donderdag: 17-18 uur: trainen.
18-19 uur: eten met de selectie
19-20 uur: nabespreking, analyse en video bekijken (van wedstrijden)
20-21 uur: trainen
Anouk is, zoals jullie kunnen lezen, een professional en zij krijgt een salaris van Team NL.

 

“En vrijdag uit?”, vraag ik.
Anouk kijkt me lachend aan. “Nee Jacq, beetje uitrusten voor het weekend. Verder doe ik dan niets bijzonders”

 

Anouk vertelt ook nog trots over haar avontuur met het Nederlandse team in Birmingham. Zij hebben toen de Worldgames gewonnen.
“Het was super vet daar”, aldus Anouk, “met vuurwerk en drone shows. Echt iets om nooit meer te vergeten.

 

Rob vraagt: “Anouk je bent heel lang, heerlijk om te rebouden, maar je scoort ook regelmatig doelpunten, toch?”
“Ja”, zegt Anouk, “ik ben topscoorder van de vrouwen in de League.”
“Hoeveel heb je er gescoord?”, vraagt Rob
‘Mmmmm dat weet ik eigenlijk niet.’
‘Dat meen je niet’, zegt Rob. ‘Je weet toch wel hoeveel je er hebt gescoord?!’ Waarop Rob al zijn doelpunten uit zijn jeugd opnoemt.
“Maar”, Rob gaat verder, “zijn het er 30 of 40?”
‘Nee’ zegt Anouk, ‘volgens mij eerder 60 of 70 doelpunten.’
Rob kijkt trots.
Ik denk dat dit de kern is van Anouk.
Zij is groot geworden door klein te blijven. Geen opschepperij bij Anouk, doe maar gewoon.

 

Ik leg mijn pen weg en denk, we ronden af, maar dan komt Anouk nog met een uitbrander:
‘O ja, wat ik bijna vergeet te vertellen. Het broodje Unox worst van Dick. Na de training kregen Henk en ik altijd zo’n lekker broodje. Na elke thuis wedstrijd heerlijke kapsalon eten van Isis.
En natuurlijk 4,5 uur Kolonisten in het huis van Pim Blauw. Het kamp, samen met Simone ‘die gasten bang maken’ tijdens de spooktocht. Ja, zegt Anouk ik heb echt een hele leuke tijd gehad bij OVVO.’

 

Inkoppertje is de vraag: ‘Anouk kom je dan nog terug bij OVVO? We hebben nu Frits Wip’, zegt Rob
‘Nee’, zegt Anouk, ‘nu nog niet, maar ik zeg nooit, nooit’.

 

Jacqueline v.d. Akker