Zaterdagochtend ligt hij in mijn virtuele brievenbus, de video ‘bedankt Martijn’. Wat ontzettend leuk om te zien. Wat zijn en waren we nog jong! Ik zie kleine Joep die, omdat hij niet herkent wilde worden, met een bivakmuts op loopt, Bartje in een ochtendjas, die toen nog ruim zat. Kleine Melvin, Witte Wimpie en Roy, teveel mensen om op te noemen die er allemaal lief en jong uitzien.
Ik zie wapperende vlaggen, trommels, een volle OVVO-hal, oplopen in schijnwerpers, Sharkie werpen, de BWA op zijn best, ik zie beleving én ik zie weergaloze acties van een man die door de jaren heen niet ouder wordt. Ik zie Martijn genieten en schitteren.
Terwijl ik naar dit hele leuke filmpje kijk bedenk ik dat ik niet alleen naar Martijn kijk. Ik kijk naar OVVO. Ik kijk naar heel veel vrijwilligers die er samen voor zorgen dat we kunnen doen wat we leuk vinden en goed in zijn, Korfbal. Ik kijk namelijk ook naar Martin en Laurens die er mede voor zorgen dat ik lang kan nagenieten van alle mooie doelpunten en acties van OVVO. Martin die dit leuke ‘bedankt Martijn’ filmpje heeft gemaakt. Ik kijk hierdoor ook alweer uit naar de leuke kampvideo’s.
In de hal aangekomen was het een gezellige drukte. Ik denk bijna ouderwets. De hal is weer gehuld in Blauw en Wit. Er zijn nieuwe spandoeken: Martijn Roos, weergaloos, grandioos, goocheldoos. Roos allerbeste ooit! Mooi om te zien én te voelen. In zie vlaggen wapperen en hoor het zingen van de
BWA. Het voelt weer thuis. Ondertussen kijk ik naar de pupillen van de week. Ze zijn aan het dansen aan de zijkant van het veld. Maar dan trom geroffel, de pupillen gaan naar ‘de hoek’ van het veld. Levi, Leona en Lois lopen vandaag ook mee met het eerste team. Michelle, zij gaat niet echt stoppen (toch?), maar gaat het hierna, misschien?, wat rustiger aan doen. Lois, zij mag meelopen met haar vader, of misschien mag haar vader wel meelopen met haar😊
De wedstrijd verloopt zoals het van te voren in het script van Laurens en Martin is beschreven. Kevin volop in de strijd, als een elegante bulldozer, die voor niets en niemand uit de weg gaat. Ik ga zijn gedrevenheid zeker missen. Ik wens je heel veel succes bij de Meeuwen. (ps. Je mag altijd terug komen!) Vervolgens veel, heel veel mooie acties en doelpunten van Martijn. Henk die glimlachend onder de korf de ballen voor hem staat af te vangen, bal aflegt én weer een doelpunt. Michelle die een mooi afstandsschot maakt en vervolgens wordt gewisseld. Het kan qua choreografie niet mooier. Ik zie tranen, vreugde tranen.
De wedstrijd winnen we met gemak. Hoor ik u zeggen, “Weer?”, Ja, dat klopt OVVO 1 weet wederom te winnen. De vraag dringt zich op, “Waarom is het 1ste dan geen kampioen geworden?” Ik zeg een goede vraag, waar onze hoofdtrainers Erwin en Auke (die gelukkig blijven) zich ongetwijfeld over zullen buigen. De vraag voor hen is: Wat moeten we volgend jaar anders doen, zodat we wél kampioen worden. Zodat wij weer kunnen denken aan mogelijke League wedstrijden. Volle tribunes, een wervelende business club. Sponsoren die bij ons aankloppen. Iedereen wil met zijn bedrijf op het shirt of broekje van OVVO staan. Iedereen wil een mooi bord plaatsen op ons nieuwe centre court.
Terwijl ik dit opschrijf denk ik ook, hoe moet het straks. Als Lois, Leona en Levi ook gaan korfballen? Wie wordt dan de hoofdtrainer van dit OVVO-team. Dat is toch een mooie gedachte. Ondertussen zie ik in het veld nieuwe troepen klaar staan om de positie van Martijn en Michelle mogelijk in te nemen.
Zo gaat dat. Ze zeggen altijd ‘niemand is onmisbaar’, als er een ‘gat’ komt, wordt het vanzelf weer gevuld. Ik heb er vertrouwen in. Maar vandaag voelt dit gat nog even als kiespijn.
Groet Jacqueline