Nadat ik vorige keer een stukje schreef over mijn jeugdheld Edwin de Kruijf, is het nu tijd om digitaal een monumentje op te richten voor een ander icoon uit de Maarssense korfbalgeschiedenis. Helaas is zij al een lange tijd niet meer onder ons, maar mijn gedachten dwalen regelmatig af naar Marianne van Hemert.

 

Marianne was voor mij, en veel anderen, de warmte van de vereniging. Hoewel ik haar nooit heb zien korfballen, was ze onlosmakelijk verbonden aan de club. Allereerst al moeder van twee korfballende kinderen, maar ook als first lady in de periode waarin Anton van Hemert voorzitter was.

 

Gek genoeg heb ik Marianne niet leren kennen op een korfbalveld, maar speelt mijn allereerste herinnering over haar zich af op een voetbalveld na een door OSM’75 D4 gewonnen derby tegen VV Maarssen (5-1). Wat waren we blij. Onze allereerste overwinning na smadelijke nederlagen was een feit. Keeper Maarten had de dit keer minder dan acht doelpunten om zijn oren gehad en ondergetekende had met een schitterende goal de 3-0 op het bord gezet. 😉

 

Na afloop van de wedstrijd zag ik haar: Marianne, moeder van keeper Maarten. Om te vieren dat we eindelijk hadden gewonnen, werd het hele elftal uitgenodigd om donderdagavond na de training pannekoeken (toen nog zonder N) te komen eten bij de familie Van Hemert. De uitnodiging werd met gejuich ontvangen en die donderdag gebeurde er iets geks: na de training ging iedereen douchen. Alle moeders hadden ons daar opdracht toegegeven, want: “je moet wel een beetje netjes bij die mensen aankomen.” En zo kon het gebeuren dat er 14 frisgewassen jonge pubertjes aanschoven aan tafel bij de familie Van Hemert, waar Marianne voor de pannenkoeken had gezorgd. Een geweldige avond volgde en de pannenkoeken die niet in de magen verdwenen vlogen vrolijk over tafel. Na afloop dankten we Marianne voor zoveel gastvrijheid zonder oog te slaan op de enorme troep die we achterlieten.

 

De maanden vlogen voorbij en wij ontwikkelden ons tot voetballers zonder al te veel talent, maar met veel plezier. Toen dat plezier het jaar daarop minder werd en ik besloot een andere sport te proberen, kwam ik (na een gesprek met Hugo ter Hart) op de eerste trainingsavond oog in oog te staan met niemand minder dan onze oude keeper: Maarten! We bleken te zijn ingedeeld als teamgenoten. Samen met Jeroen Schollaart, Jelle van Dame en René Dijkkamp waren wij de heren van OVVO B2 onder leiding van Laurens van Leeuwen.

 

Zo kwam ik ook weer in contact met Marianne van Hemert. Zij bleek de warmte van een vereniging bijna in haar eentje uit te kunnen stralen en ik had de indruk dat ze wel genoot van al die pubertjes met alles wat daar bij komt kijken. En natuurlijk gingen we een keer over de scheef. Dan was ze ook niet onduidelijk: ‘Jullie gedragen je nu echt als een stelletje klootviolen’, zei ze toen. Die term, maar ook de les die ze er bij gaf, is me altijd bijgebleven.

 

Zo groeiden we op. We verhuisden van de Stationsweg naar Sportpark Daalseweide, zagen in 2002 bij de familie Van Hemert hoe Feyenoord de Uefacup won door van Dortmund te winnen en toen kwam het moment dat Maarten belde met het nieuws dat zijn moeder ziek was. Ze zou niet meer beter worden en ik mocht nog een keer bij Marianne op visite komen. Dat vond ik moeilijk. Ik geef het toe. Ik worstelde met de vraag: wat zeg je tegen iemand die je respecteert en waarvan je weet dat je diegene voor het laatst ziet?

 

Eenmaal op de bank naast Marianne bleek dat ik me geen zorgen had hoeven maken. Marianne pakte de regie en het gesprek werd geen enkel moment vervelend of onwennig. Wel vroeg ze me of ik op haar uitvaart iets wilde voorlezen uit het jubileumboek ’75 jaar OVVO’. Dat deed ik met liefde toen het zo ver was.

 

Marianne van Hemert is voor mij, en veel anderen, een belangrijke vrouw geweest binnen korfbalvereniging OVVO. Ze trainde de jongste jeugd, had een luisterend oor voor andere jeugdleden, gaf haar mening tijdens de jaarlijkse ALV en was bovendien iemand die als geen ander begreep welke functie een sportvereniging heeft en daar persoonlijk aan bijdroeg.

 

Zoals gezegd: mijn gedachten dwalen regelmatig af naar Marianne, met een glimlach.

 

Danny van der Linden