Ik zit deze week bij de psycholoog, ik heb denk ik FOMO. Ik wil weten hoe erg dit is en wat ik eraan kan doen. Ik kom de kamer bij hem binnen en hij vertelt: “Jacqueline, FOMO (Fear of Missing Out) komt tegenwoordig heel veel voor. Het is, zo vertelt hij, de angst om iets te missen”. Ik onderbreek de psycholoog en zeg: “Ja, maar ik heb een andere FOMO. Ik heb Fear Of Missing OVVO”.  De psycholoog lacht en zegt: “Oh, deze FOMO is juist heel gezond. Zorg dat je zoveel mogelijk je club gaat steunen en aanmoedigen”. Opgelucht ga ik weer naar huis en bereid me voor op zaterdag. Deze FOMO is goed, yes!

Zaterdagavond kan ik pas later naar de OVVO-hal. Ik kom, met nog 25 minuten op de wedstrijd klok, de OVVO-hal binnen, om nog te kijken bij OVVO 1. Toen ik naar binnenkwam dacht ik, dit is een déjà vu. ​Ik zie namelijk Remco en Michelle in het veld. Ik denk, maar waar zijn dan Tim, Reyni, Martijn, Susila en Henk? Ik zie ook Peter van Winssen op de tribune zitten. “Is de hele sponsor commisie ook weer aanwezig?”  Ik kijk nog een keertje en zie Martijn, Henk en Susila wel langs de kant staan, maar niet in sportkleren. Mmmmm, dus toch geen déjà vu. Het is echt de wedstrijd OVVO 1- SDO 1.

OVVO staat achter, maar zij stralen niet uit dat zij er nog in geloven. Ik zie geen teamspirit en spelers die elkaar motiveren. Het lijkt wel alsof ze denken, ‘dit gaat toch niet meer lukken’. Als ik naar de reservebank kijk, denk ik: Doe iets, verzin een list, geef onze jonge mensen het vertrouwen en een kans. Dit zijn ook de spelers waar we uiteindelijk het volgend seizoen mee ingaan.  Beloon deze mensen voor een heel seizoen reserve zitten en altijd paraat staan. Waar zijn de wonder sloffen van Ivo? De sloffen, waar hij de vorige wedstrijd nog 10 doelpunten mee heeft gescoord. Wie heeft deze verstopt? Probeer iets!!!!

Gelukkig Jairus scoort een paar doelpunten, zijn armen omhoog, maar niemand voelt of creëert een flow. Ook onze BWA is stil. Ze staan allen met mooie blauw-witte strepen op het gezicht en kijken naar een team dat langzaam verdrinkt. Bij SDO zie je het vertrouwen groeien. Uiteindelijk wint SDO, dit is volgens mij verdient. Zij gaan na de wedstrijd snel naar de spelersbus om in Kamerik het feestje verder te vieren. 

Ja en dan gebeurt er iets, waardoor mijn FOMO blijft bestaan. Het is namelijk feest in onze kantine. We hebben verloren, maar omdat ‘het de laatste zaalwedstrijd is’, hebben we feest. Leuk he, dit is echt super om-denken. Niet huilen of teleurgesteld, maar gewoon: “Zwemmen in Bacardi lemon” en daarna uiteraard “Shirt uit en zwaaien”. Gelukkig heeft Jan Willem zich deze keer goed voorbereid op dit nummer. Hij heeft twee shirtjes, haha.

Achter de bar deze keer geen Barry. Zij ligt geblesseerd thuis, of misschien wel naast Ineke, samen met hun been omhoog. Dit keer staan Chantal, Desiree en Jeroen achter de bar. Yvonne komt glimlachend met de hapjes rond. Pim Blauw, hij was vanochtend al om 6.30 uur in onze hal, om deze weer schoon en gereed te maken. Ook nu is hij nog in de hal bezig, samen met oa. René en Kirsten, om alle confetti ed weg te vegen. Diepe bewondering voor hen.

Ik sta ondertussen heerlijk bij de bar en kijk naar de feestende mensen. Joost die tegen iedereen roept: “Ik word vader”. Jelle die het liefst de hele avond op de tafel staat. De BWA-burger vliegt over de bar en ik zie heel veel C-  en B- spelers. Ik hoor ook dat zij al plannen maken, voor als zij later in de selectie zitten.OVVO 4 en 5 is ook weer in grote getalen aanwezig, kortom: 
net als de Groningse tik tokker: “Hey Marco, prima!” 🙂

Even later ga ik naar huis en zeg nog een keer:”Dag zaalseizoen, je was dit jaar vanwege corona erg kort, maar ik heb weer genoten en ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar. Dan zie ik een hal met volle tribunes, een grote groep BWA’ers met blauw-witte gezichten en alles ook thuis zichtbaar door onze super ‘streamers’. Ook zie ik heel veel leuke wedstrijden en spelplezier voor iedereen.”

Let’s FOMO

Groet Jacqueline