Zaterdag 15 maart de dag dat het moest gebeuren, ovvo 2 kampioen worden zodat we volgend jaar met schotklok gaan spelen.

Ik stond op in de ochtend met klamme handjes , zenuwen gaat het vandaag gebeuren.
Vorige week kon het ook al gebeuren , maar dat was niet onze week.
Vandaag dan , wat moest ik doen de hele dag.
Huis opruimen , zoonlief moest voetballen(won met 14-4, voorteken hoop ik) naar de geitenboederij met mijn dochter en langzaam klaarmaken om naar ovvo te gaan.

Geen wedstrijd voor ons , dus alle tijd om ons voor te bereiden.
Verlocitas de tegenstander stond 3e , bij hun thuis ging het op zich makkelijk maar als wij net zoals vorige week ons niveau niet zouden halen wordt het heel moeilijk.
Ondertussen wisten we wat unitas had gedaan , dus we moesten het echt zelf doen.

Voorbespreking: kort maar krachtig, strijd leveren , positief blijven en laten zien dat we willen winnen.

Het fluitsignaal gaat , en het gebeurde wat we hoopte, 12-2 in rust en wat ben ik trots, trots zoals we als beren stonden te verdedigen, geduldige aanvallen.
In rust benoemd dat we niet moeten verzwakken, we zien of het 0-0 is en gaan er weer voor.
De 1e paar minuutjes in de 2e helft voelde wat ongemakkelijk maar daarna gingen we weer, in het laatste kwartier lekker kunnen wisselen en eindigde we de pot met 24-11

KAMPIOENEN:)

Daarna een heerlijk feestje bij ovvo en vannacht toen ik naar huis fietste was ik een ongelofelijk trotse coach en nog steeds.

Nu een paar weken rust en dan over een aantal weken onze nieuwe uitdaging ereklasse op het veld 🙂

Via deze weg wil ik een aantal mensen ontzettend bedanken voor het zaalseizoen, ovvo 3 vanwege hun flexibiliteit voor ons , robin brouwer hoe hij ervoor zorgde dat alles in goede banen werd geleid, en natuurlijk mijn medestaf Bert en Monique maar de belangrijkste mensen zijn de spelers van ovvo 2 , toppers.

Groetjes van een trotse coach ,
Desiree