Lees hieronder alle dagboekverhalen van dit jaar:

Bzzzzzzt… klik. Bzzzzt… klik. Bzzzt… klik. TL-buizen zoemen zachtjes op de achtergrond. Er klinkt geritsel, misschien een muis? Van tijd tot tijd klinkt er een plons, als een nieuwe druppel zich door een gaatje in het dak wurmt en met veel geweld in de emmer stort die daar staat om hem op te vangen. Intussen klikt het onbekende apparaat regelmatig door, alsof het zijn best doet het gebrek aan een klok op te vangen. Aan de gestage ruis van de regen valt te horen dat we ons in een grote, holle ruimte bevinden, gemaakt van staalplaten of iets anders wat behoorlijk trilt. Dan klinkt er een stem, op gejaagde toon klinkt het:

Het is vandaag, uhm, wat is het, 21 april 2025, 1 uur na middernacht. Resultaten van experiment 0343d, het mengen van Ovvodium met Daltonium. Het is WEER mislukt. Ach, wat had ik dan verwacht? Toevoegen van hitte dreef de stoffen alleen maar verder uit elkaar. Toevoegen van beweging en de hele boel ontploft. De resten zitten nog steeds aan het plafond! Zouden die eigenlijk giftig zijn? Ach vast niet. Ik snap ook niet waarom de professor dit experiment zo belangrijk vindt… Iedereen weet dat deze stoffen niet mengen…  En waarom moet ik dit doen? Iedereen kan stomme stofjes in een buisje stoppen en een beetje schudden. Ik zal de professor eens door elkaar schudden… Ik zal hem, ik zal hem, ik…  

Plots klinkt de stem vrolijk: He, ik heb nog helemaal niet verteld wat ik aan het doen ben. Ach u moet wel denken waar gaaaat dit over. U zult wel denken dat ik gek ben. Is niet zo hoor. Ik, offe, eigenlijk wij, staan vlak voor de grootste wetenschappelijke doorbraak van deze tijd! Maar van de professor mogen we het aan niemand vertellen. “Geen pottenkijkers en journalisten, en al helemaal die rare kwibus van de radio niet”, zei hij. Maakt niet uit ook. Waar wij naartoe willen kunnen journalisten toch niet mee. Maar ik wel. En de wereld MOET weten wat ik hier allemaal doe!

Het is even stil…

Dus ik heb dit apparaatje gekocht. Diegene waardoor jullie nu naar mij kunnen luisteren. Alle stoere wetenschappers hebben er zo eentje. Dan vertellen ze wat ze gedaan hebben, dicteren noemen ze dat. Nou ik zal een beetje dicteren hoor. Ik zal jullie een raampje geven naar mijn, uhm, onze wereld van ontdekking! IK zal jullie laten zien wat wij kunnen. IK…

Het is weer stil, als de stem weer begint te spreken klinkt deze dreigend…

Maar het is wel een geheimpje. Ons geheimpje. Niemand mag het weten, vooral de professor niet. Dat is de deal. Ik vertel, en jullie houden je mondje dicht.

De stem vervolgd weer vrolijk: De volgende keer dat ik in de lucht kom, dan zijn we met hele speciale experimenten begonnen. Ik kan later meer vertellen. Nu al zin in! Maar het is ons geheimpje he?

Er klinkt een piep, waarna het stil wordt. Geen regen, TL-buizen, tikkende machines of muizen. Alleen stilte.

---

Dagboek van de wetenschapper | Deel 2 – 24 april

TL;DR

• Dit jaar kunnen er GEEN confettikanonnen mee op kamp, dit i.v.m. de schoonmaak van de kamplocatie.
• Neem voor de eerste dag een LUNCHPAKKET mee!

Dagboek deel 2

Op fluistertoon klinkt het: Doet ie het? … Test 1,2,3 … Kunt u mij horen? Wacht even, ik denk dat het lampje brandt.En het bandje lijkt te draaien. Nou op hoop van zegen dan maar…

Ik moet een beetje stil zijn vandaag, want professor van Hattem loopt nog ergens rond. En het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij ons geheimpje ontdekt. Normaal zou ik niet zo’n risico nemen om een stukje op te nemen, maar er is groot nieuws. Nieuws dat ik MOEST vertellen. Professor ter Hart en Kalisvaart hebben een stel sukke.., uhm, proefpersonen gevonden, die ons willen helpen onze experimenten uit te voeren.

Binnensmonds: Kom op, denk aan je mediatraining.

We gaan volgende week al beginnen! Ik kan mijn enthousiasme nauwelijks voor me houden. Alle grote kranten zullen over ons schrijven! Een interview in het NOS journaal! Misschien vervang ik Willie Wortel wel in de Donald Duck! Ik zal…

Het is even stil…

Dus is dit eigenlijk een heel goed moment om wat mensen te bedanken. Zonder hen was dit onderzoek nooit gelukt! Allereerst dank aan alle ouders van de labratt.., PROEFPERSONEN, die de boodschappen voor deze experimenten hebben gesponsord. Experimenteren is een hongerige business! Zo ook dank aan Koos & ik voor de sponsoring van het galadiner voor het tweede jaar op rij! Ook Snijders Uitvaartzorg is dit jaar weer van de partij, maar wat zij precies sponsoren, dat blijft nog even een verassing. Tot slot dank aan de familie Loeve voor het beschikbaar stellen van een aanhanger!

Ik weet natuurlijk niet helemaal waar mijn stiekeme opnames allemaal terecht komen, maar ik kan onze geachte gewaardeerde en zeer belangrijke proefpersonen maar beter even waarschuwen. Het laboratorium is een schone omgeving. Vervuilingen worden er niet getolereerd. De laatste vervuiler is verkleind en opgesloten in een jampot. Hij staat nog steeds in de keuken van Professor Zuidmeer. Dus laat je confettikanonnen en glitter dit jaar thuis, want ander zullen wij je eens…

Er klinken naderende voetstappen.

De stem vervolgd zacht:

Chips, daar is prof van Hattem. Ik moet afknijpen! Ik kom snel weer in de lucht, en onthoud, mondje dicht…

Na een korte klik van de recorder is het stil.

---

OVVO Kamp | Dag 1

Het is muisstil. Dan klinkt het geluid van een machine die wordt aangezet. Bzzzzt…., znnggggggg…, klik… rakketakketakketakketakketakke… Het geluid zwengelt langzaam aan, als een oude stoomtrein die zichzelf tegen wil en dank in gang zet om een volgende zware lading op de plek van bestemming te brengen. Dan klinkt er een stem op fluistertoon.

Hey. Ik ben er weer, sorry dat ik zo moet fluisteren, maar dit is de enige manier waarop ik hier live verslag van kan doen. Jullie zitten onder de kraag van mijn labjas, zodat ik maar heel zachtjes hoef te praten.

Het is even stil…

Vandaag zijn we begonnen met experimenteren. Met HET experiment. Vanochtend kwamen de labra… PROEFPERSONEN! dan eindelijk binnen. Na al die tijd wachten konden we eindelijk testen wat we al die tijd al wilden! Maar eerst moesten we natuurlijk wel weten dat we niet met een stel halvezolen te maken hadden. Dus onze testdieren…

Kom op nou zo moeilijk is het niet. PROEFPERSONEN. PROEFPERSONEN! PROEVERDEPROEFPERSONEN! Shhhhhhhht. Zachtjes…

Onze p-r-o-e-f-p-e-r-s-o-n-e-n hebben vandaag wat testjes afgelegd om te bewijzen dat zij over een normaal werkend brein beschikken. Sommige wetenschappers noemen dat representatief. Als je proefpersonen ‘normaal’ zijn. Nou goed, zo moesten zij bijvoorbeeld hun smaak testen, door augurken- of citroensap te proeven. Of zonder te kijken een voorwerp te raden alleen door het te voelen. Of te raden wat zij zojuist geroken hadden. Of welk dier zij in hun koptelefoon hoorden. Het stemde ons uiterst tevreden dat de meeste proefpersonen hier goed in slaagden. De paar negatieve uitzonderingen die dit niet lukte moesten nog aan verdere testen worden onderworpen, waarbij sommige proefpersonen klinisch knettergek zijn verklaard.

De stem versneld en spreekt oppervlakkig, snel ademhalend.

We konden met onze test gaan beginnen. Waar we al 10 JAAR op wachten. Waarvoor de Onzichtbare Vereniging van Onzichtbare Ontdekking is opgericht! En toen…

De stem stopt even, en schraapt om het brok uit zijn keel te halen. Op de achtergrond wordt het geklengel alsmaar luider.

Toen ging alles de mist in. De tijdmachine deed het niet. In plaats van in het jaar 3050 kwamen wij in de steentijd terecht. Ik voel de knots van die behaarde holbewoner nog steeds als ik aan de bult op mijn achterhoofd denk. Er was maar een conclusie mogelijk… We hadden in ons enthousiasme onze proefpersonen niet voldoende tegen het licht gehouden. Dus maar verder met testen, al zitten we in de steentijd…

De stem spreekt inmiddels hardop om boven het gekletter uit de komen.

De proefgroepen, groepjes van onze alleraardige geliefde proefpersonen, maakten eerst een wetenschappelijke poster, om hun creativiteit aan te tonen. Deze posters zijn beoordeeld door een uiterst vakkundige jury van professoren, en naar het verluid zaten zij tot diep in de nacht te delibereren over de uitkomst. Vervolgens bewezen de proefgroepen hun teamwork en atletisch vermogen door belangrijke fabrieksonderdelen langs een team tot de tanden gewapende gestoorde geleerden te smokkelen. Het was prachtig weer, maar in de steentijd schijnen er soms erg lokale buien te vallen, zeker als deze uit een waterpistool komen.

Toen was het tijd voor de avondmaaltijd. Gelukkig stond er tijdens onze mislukte tijdreis een frietkraam net naast het laboratorium. Die is per ongeluk ook geteletransporteerd. Zo hebben wij vanavond heerlijk ONBEPERKT frieten en snacks gegeten, waarvoor veel dank aan uitvaartzorg Snijders. En nu zitten we allemaal in spanning.

De stem schreeuwt inmiddels zich boven het lawaai uit verstaanbaar te maken.

De TIJDMACHINE IS NET WEER AANGEZET! WE GAAN NAAR 3050! WE GAAN HET DOEN! WE ZULL…

               De stem verdwijnt achter een oceaan van geluid. Sirenes loeien door de lucht. Tandwielen knarsen terwijl zij over elkaar heen rollen. Lucht suist met alle geweld door de leidingen. Dan klinkt er een KNAL. Daarna is het stil.

[Later meer….]

---

OVVO KAMP | DAG 2

Vrrt, vrrrrrt, vrrrrrrrrrrrttttt… PIEP. Kadeng, Kadeng (oeh-oeh), psssshhhhhht. Het inmiddels welbekende geluid van een op vaart komende tijdmachine schalt weer door het kleine microfoontje van de dictafoon. Het klinkt op fluistertoon:

Test. Test. 1,2,3… Ja hij doet ‘t! Het is vandaag 29 april 2025, 18.30 uur. Althans, dat zou het zijn als we in het heden zouden zijn geweest. Maar we zijn nog steeds in het verleden, want het is weer mislukt! Ondanks onze verwoede pogingen onze proefpersonen…

$$ Ka-ching $$, in een keer goed!

…op te leiden in het vak van wetenschapper, zijn zij nog steeds niet klaar voor de taak die voor hen ligt. In plaats van futuristische steden en vliegende auto’s kwamen we twee prinsessen en een ridder tegen! Er was maar een conclusie mogelijk. Onze proefpersonen zitten ons te saboteren! Professor van Hattem stelde voor om de saboteurs eens een prik magentanium wordium toe te dienen als straf. Van dat stofje wordt je een paar dagen paars. Maar toen kwam de ridder met een geweldig idee. De testobjecten zouden een toneelstuk opvoeren, “ter vermaak van het volk” en als “boetedoening”. De prinses heeft op heldere en statige toon het sprookje van de heks, de prinses en de boom voorgelezen, terwijl de saboteurs hun mooiste acteerkunsten opvoerden.

Tja en daarna zat er niks anders op. Om ons volgende experiment te laten slagen zullen onze testkandidaten zich weer moeten onderwerpen aan een strak regime van trainingen en proeven. Te beginnen met een breinkraker, want er moest een reeks aan puzzels worden opgelost om de neurologische ontwikkeling te stimuleren. De oplossing  van deze heuse escaperoom kon worden gevonden door scheikundige elementen uit de tabel van Mendeljev met elkaar te verbinden. Zo speelde men een 10-cijferige code vrij die samen, u raadt het al, een telefoonnummer vormde. Als de code goed werd opgelost bereikte de slimmeriken professor ter Hart. En anders… tja iemand anders dus.

De tijdmachine rammelt vrolijk door, terwijl de sirenes ook hun klaagzang inzetten. De stem wordt luider.

Voor de finale proef van de dag volgde een uitdaging op het gebied van navigatie als het brein in een suboptimale staat verkeerd. In de volksmond wordt zoiets ook wel een “dropping” genoemd. Ik snap dat niet helemaal, want niemand wordt ergens vanaf gegooid…? Van een klif ofzo, of een gebouw of een…

He het ging zo goed, nou niet verzwakken. Mediatraining!

Ahum, grapje natuurlijk. Sommige groepen proefpersonen waren erg goed in deze dropping, en vonden vlotjes hun weg naar de testlocatie. Andere groepjes waren iets minder goed. Zij waren tot diep in de nacht onderweg, en konden pas bij het eerste daglicht en gekwetter van de vogeltjes hun warme bedje opzoeken. Wist u trouwens dat zelfs in de middeleeuwen de McDonald’s al bestond?

Na een verkwikkende paar (letterlijk) uur slaap konden de testpersonen hun borst natmaken voor de volgende proef. Ochtendgymnastiek, om lijf en leden weer een beetje uit de roes van de slaap te trekken. Onze proefpersonen stonden met het grootst mogelijke enthousiasme te springen.

Mompelend: Bij benadering dan…

Na een stevig ontbijtje was het tijd voor de eerste proef. Een moeilijk spel genaamd “code to the future”, waarbij deelnemers zich door complexe chrono-temporele obstakels moesten werken om een cijfercode te ontgrendelen. Hiermee konden zij de tijdmachine openen om zo uit een vijandig tijdperk te ontsnappen.

De geluiden beginnen het volume aan te nemen van een klein hobbyvliegveld. De stem schreeuwt nu ronduit zijn verslag, gebrand om elk detail van de dag ter ore te brengen.

Na een korte onderbreking voor de lunch, waar vers gebakken eitjes geserveerd werden door onze geweldige keukenploeg(!), werd het tactisch vermogen van onze deelnemers op de proef gesteld met levend stratego. Na al dit geweld en een aanhoudend schema voor twee dagen werd dan eindelijk besloten tot een korte rustpauze voor onze zwakkelin… PROEFPERSONEN. Zo werd er geschorst tot het diner, waarbij er in die vrije tijd werd gedaan aan spelletjes en wat sportieve activiteiten (een stom spelletje genaamd korfbal ofzo).

Het is eigenlijk belachelijk dat de stem nog boven het gedonder, de sirenes en de kolkende buizen uitkomt.

DUS NU GAAN WIJ NAAR 3050. HOPEN WE! TOT AAN DE ANDERE KANT!

Na een harde knal is het stil.

[later meer]

---

OVVO KAMP | DAG 3

Er klinkt een zacht geroezemoes. Glazen klinken tegen elkaar, een warme lach wordt begroet met een bulderend antwoord, en aangename achtergrondmuziek vult de stiltes die soms in de gesprekken vallen. Dan klinkt er een stem, die de oplettende luisteraar inmiddels zeer bekend zal zijn…

Hai. Hey, hallo. Ik ben er weer. Ik doe weer een beetje zachtjes, maar ach, iedereen is toch te druk bezig om op mij te letten vanavond. Ik zit verstopt in de gangkast, want daar zal professor van Hattem me niet zoeken,… denk ik…

Vanavond vieren wij een klein feestje. Wij vieren vast wat wij zo meteen gaan doen. Het meest verbluffende ooit. SPECTACULAIR en VERNIEUWEND. Ik zal gevraagd worden door elke influencer met een podcast. Wij zullen…

Nou niet op de zaken vooruitlopen, ik zou dit chronlonofish, gornolokish, crofo… OP VOLGORDE verslaan. Voor de geschiedenisboeken.

Goed de laatste keer dat ik de kans had jullie een update te sturen deden wij een nieuwe test met onze tijdmachine. Helaas ging dat niet zoals gehoopt. Helemaal niet zelfs. Wij kwamen recht in een spelshow uit de 80’s terecht! In deze spelshow bleek dat onze testpersonen naast hun tot dusver vastgestelde talenten ook zeer bedreven waren in het beatboxen, breakdancen en zingen.

Zacht mompelend: Al moet ik eerlijk bekennen dat ik de genoemde kunstvormen niet meer heb bekeken sinds ik 12 was en ik mijn eerste encyclopedie kreeg.

Daarna begonnen onze testratten zich echt te gedragen als dieren. Ze begonnen ons uit te dagen voor een stom spelletje genaamd ‘korfbal’, waarbij men ‘niet mag lopen’ en probeert een bal door een piepklein geel mandje te gooien. Uiteraard kwamen wij tot de conclusie dat het onmogelijk is dat onze labratten ergens beter in zijn dan wij geleerde professors, en dus gingen wij deze uitdaging vol overtuiging aan. Professor Laurens had schijnbaar wel eens van dit spelletje gehoord, en had zijn grote broer (ook genaamd Laurens, maar dan geen professor) geregeld om een clinic te verzorgen. Door de ontzettende verwarring die ontstond over de namen van de professor en de trainer zijn wij tot de wetenschappelijke benaming korte Lau en lange Lau gekomen. Tot onze grote verbazing en teleurstelling kwamen wij tot de conclusie dat onze proefdieren het spelletje korfbal wel degelijk aardig beheersten.

Ik zal ‘m krijgen dat joch. Ik stop wat in z’n eten. Ik sluit ‘m op in de muizenkooi. Ik stop een knikker in zijn korfbalschoen. Goed, dat is voor later.

Prijs de dag niet voor het avond is, zegt men. Zeker niet als op de desbetreffende avond de volgende proef op het programma staat: de SPOOKTOCHT. In een tijd lang geleden had op de plek waar wij bivakkeren namelijk een andere onderzoeksgroep geprobeerd het tijdreizen te realiseren. Helaas mondde dit avontuur uit in een grootse mislukking, en hadden zich tijdsvreemde monsters door de bossen om ons lab verspreid. Wij dachten dat onze proefpersonen zeer geschikt waren om dit, ahum probleempje, even op te lossen. Na veel gezeur van onze proefpersonen…

Snel tussendoor, uitgesproken als de kleine lettertjes op een contract: ‘en een consult bij de psycholoog van kinderbescherming…’

Hebben wij besloten tot een uiterst coulante aanpak, waarbij onze proefpersonen ook mochten kiezen slechts de mythe van de monsters te ontcijferen, zonder ze te confronteren. De proefpersonen stonden in de rij om te verkondigen hoe zeer zij NIET bang waren voor deze uitdaging. Helaas vervloog hen de moed met het licht van het laboratorium, zodra zij zich naar het kille, duistere bos bewogen. Het werd een vreemde nacht, waarbij sommigen huilden, en anderen gilden. De angstige testdiertjes gingen maar vroeg naar bed,… of ze geslapen hebben is de vraag.

Maar weer bleken zij in staat tot behoorlijke muiterij. Zodra ik en mijn zeer gerespecteerde collega-professoren ons te rusten wilde leggen bleek onze sobere kamer te zijn omgetoverd tot een explosie van touwen, duct-tape en aluminiumfolie. Het is alleen omdat ik weet wat ervan gekomen is dat ik hier zonder woede over kan berichten.

Onheilspellend mompelend. Maar de rekening is nog niet helemaal vereffend…

De volgende ochtend stonden de heren en dames weer vroeg op het veld om zich te warmen aan de gedeelde beweging en het goede gezelschap. Helaas voor hen waren mijn collega’s het debacle van de avond ervoor nog niet vergeten. Zo zijn de schuldigen geheel eerlijk en met een geldig proces…

In de jaren 80 waren de regels gelukkig nog niet zo moeilijk.

…veroordeeld en terechtgesteld voor het vuurpeloton. Van waterpistolen wel te verstaan. Al snel was het tijd voor de volgende proef, waar de proefpersonen zich door een onzichtbaar doolhof vol gestoorde geleerden moesten bewegen. Na een korte verkenning moesten zij kleine opdrachtjes voltooien om hun analytisch denkvermogen aan te tonen. Het hoge niveau van onze proeven bleek hier wel, want onze proefpersonen hadden het even lastig om de bedoeling van deze proef te doorgronden. Zo leverde een proefgroep een mooi ingevulde kaart van het doolhof in, zonder ook maar een opdracht te voltooien. Toch waren er ook groepjes die door zeer fanatiek en gewiekst spel opvielen, en zo deze proef goed doorstonden.

Hierna was het tijd voor de proef der proeven, een fysiek zware uitdaging. De proefgroepen streden tegen elkaar om zo snel mogelijk over een STORMBAAN te geraken. Voor het sponsoren van deze baan heel veel dank naar Snijders uitvaartzorg. Na het zien van de grote lol die onze proefpersonen hadden in de onderlinge strijd werd door mijn collega’s besloten de uitdaging ook eens aan te gaan. Toen bleek wel dat wij ze goed getraind hadden. De ongelofelijke snelheid waarmee ze over de baan kwamen was zelfs ons te machtig.

Zelfs na wat creatief gebruik van de regels…

En toen, toen was het tijd voor nu. Het feest der feesten. Het Gala!

Er klinken wat voetstappen op de gang. Dan klinkt er een stem. Wat doe jij nou in de gangkast?

Nou, ik was mijn favoriete binaire calculator kwijt, dus ik dacht…

Klik.

[later meer]

---

OVVO KAMP | DAG 4

Er klinkt gepruttel van automotoren. Het is mooi weer en de vogels fluiten rustig door de bomen. Als je heel goed luistert hoor je af en toe een gaap voorbijkomen. Voor de laatste keer dit jaar klinkt er een ietwat schorre stem:

Goedemorgen, of middag, of avond. Ik weet het niet meer, de dagen lopen zo door elkaar heen als je aan het tijdreizen bent.

Misschien heeft dat weinige slapen er ook iets mee te maken? Ach zal wel niet.

Goed waar waren we voordat ik zo ruw onderbroken werd? Het Gala! Na een groot overleg met alle professors werd besloten dat het misschien verstandig zou zijn om eerst eens terug te gaan naar 2025. We konden natuurlijk niet voor eeuwig vast blijven zitten in vreemde tijden. Na een dag hard testen en toetsen wisten wij zeker dat het ging lukken om terug te keren naar huis. Reden voor een feestje dus!

De stem neemt een momentje om te denken: Ze hebben ons op de universiteit nooit geleerd hoe feestjes werken. Hoe zou je wetenschappelijk gezien het beste feestje ooit bouwen? Ach, da’s iets voor later.

De proefpersonen hebben zich voor de verandering eens netjes opgetut. Zo snel als zij over de stormbaan vlogen, zo lang deden zij erover om allerlei vreemde chemische oplossingen door hun haar te smeren. Zij noemden dat: opmaken of stijlen. Schijnbaar hadden sommige van mijn collega-professoren daar ook van gehoord, en waren zij zelfs bereid hun scheikundige kennis in te zetten om onze proefdiertjes te helpen. Ook had iedereen zijn favoriete andere laboratoriumrat uitgevraagd om hun gala-date te zijn. Dit was wederom een hele uitdaging, maar gelukkig stond liefdes-professor Jacqueline klaar om bij te springen waar nodig. Het feest kon losbarstem!

Eerst werd besloten onze proef-koppeltjes eens netjes op de foto te zetten. Ze zagen er ten slotte voor het eerst tijdens onze experimenten herkenbaar uit. Dit foto-moment kunnen wij bij volgende experimenten misschien ook als test gaan gebruiken. Een test sociale afstemming, maar vooral weerbaarheid tegen ongemak. Hierna werden zij aan lange tafels gezet, en kon het diner beginnen. Onze culinaire chef-professoren hebben een spectaculair driegangendiner op tafel gezet, dat in elke tijd op zijn plaats geweest zou zijn. Speciale dank aan Koos & ik voor de gesponsorde schnitzels, waar zij eerder ook al kippendijen gesponsord hadden! Na het toetje was het dan eindelijk het moment aangebroken om terug te keren naar onze eigen saaie, maar vertrouwde tijd. De tijdmachine gromde en steunde. Uit al zijn bouten en moeren trok hij tijdsfragmenten bij elkaar en husselde ze in de goede volgorde. Met een laatste alles overstijgende inspanning rammelde de tijdmachine iedereen nog even door elkaar. En toen was er helemaal geen geluid meer.

Alle professoren wachtten tot het onvermijdelijke weer zou gebeuren. Er weer futuristische marsmannetjes of soldaten uit een andere tijd naar voren zouden komen. Maar er gebeurde niks. Men kreeg zijn appjes weer binnen. De kalenders op de telefoons werkten weer naar behoren. Er was maar een conclusie mogelijk: het was gelukt! Wij hebben natuurlijk ook de beste proefgroep beloond voor hun uitzonderlijke inspanningen! Dit succes is zeker ook aan hen te danken. Maar toen was het tijd voor feest!

Dat gebeurde eerst met een pubquiz. De proefgroepen werden een laatste keer onderworpen aan een vragenvuur over liedjes, korfballers en andere zeer wetenschappelijk relevante thema’s. Ook deden zij een bijzonder lollig spelletje, waarbij drie personen dezelfde vraag krijgen, en een persoon een andere vraag. Zij geven daarna antwoorden op die vragen. Het publiek raadt dan wie de andere vraag had. Zo hebben wij geleerd dat professor Jacqueline de jongste van alle professoren was, en professor Anouk de oudste.

Na deze quiz werd de vloer vrijgemaakt. Er zou gedanst worden! En gedanst werd er. De muziek werd voor de verandering uitgezocht door de proefpersonen zelf, en varieerde van trage meezingers tot harde techno. De professoren waren druk bezig notities te maken om hun kennis van hippe muziek een beetje bij te werken. Ten slotte was dit een uitgelezen kans om weer bijtijds te worden op dit gebied. Al snel werd buiten een vreugdevuur aangestoken, waar spannende spelletjes werden gedaan en enge verhalen werden verteld. Terwijl de nacht doorkabbelde liepen meer en meer proefpersonen tegen de grenzen van hun slaperigheid aan. Toch zijn er weer een aantal geweest die hun bed helemaal niet hebben opgezocht! Ook waren er een aantal proefpersonen bijzonder aardig. Zij brachten om 4 ’s nachts uur cup-a-soup naar alle professoren die al naar bed waren gegaan. Dit werd door deze professoren met “uiterste dankbaarheid” ontvangen. 

De stem stopt even met praten. Kucht een aantal keer en schraapt luidruchtig zijn keel.

Met het ochtendgloren kwam het feestje dan echt tot een einde. En wat schrokken wij onszelf als professoren een hoedje. Het laboratorium was nog nooit zo smerig geweest! Zelfs het meest steriele wat er in die omgeving te vinden viel was nog niet geschikt voor wetenschappelijke experimenten. Maar op deze ochtend lieten een aantal proefpersonen hun ware aard zien. Zelfs door hun vermoeidheid heen hielpen zij hun jongere metgezellen, boenden zij de vloeren en ramen, en ruimden zij alles weg wat er op te ruimen viel. Het zijn er te veel om hier op te noemen, maar een groot compliment aan hen allen! Ook veel dank aan de mensen die speciaal om schoon te maken naar het laboratorium waren gekomen deze ochtend. Jullie hulp wordt super gewaardeerd!

En dat brengt ons in het hier en nu. De proefpersonen, aan wie wij als professoren toch wel erg gehecht zijn geraakt, hebben ons allen een high-five gegeven, en stappen nu in de auto’s om naar huis te rijden. Dank aan alle ouders die onze proefpersonen hebben willen halen en brengen! Nu iedereen naar huis gaat hebben wij als professoren nog een laatste klusje te klaren. Een van de monsters van de spooktocht blijkt achter te zijn gebleven in ons laboratorium. Wij gaan dus nog even op jacht, maar dat is een verhaal voor een andere keer…

Er klinkt een zachte plof, als de recorder voor de laatste keer wordt weggelegd. Nog heel even hoor je de vogels in de bomen, het zoemen van de tl-buizen en de auto’s die langzaam vertrekken. Dan klinkt er een laatste *klik*.